سرویس سیاست مشرق - در پی سفر «بوریس جانسون»، وزیر خارجه انگلیس به ایران و مطرح شدن این بحث که یکی از اهداف اصلی سفر او، مذاکره برای آزادی یک جاسوس ایرانی تبعه انگلیس به نام «نازنین زاغری» است، بخش خبری ۲۰:۳۰ سیما، در گزارشی تفصیلی با عنوان «سرپل نفتی»، از هویت یک جاسوس دیگر با تابعیت انگلستان خبر داد که اهمیت او برای دولت ملکه بسی بیشتر از نازنین زاغری است: کمال فروغی ابری

کمال فروغی، کسی بود که از سال ۶۹ و بعد از بازگشت مجدد به ایران، با نفوذ در تشکیلات وزارت نفت جمهوری اسلامی، توانست اطلاعاتی حساس و ذی‌قیمت از تمامی اجزای صنعت نفت ما به دست بیاورد، و با ارتباطات عمیق و تنگاتنگی که با سرویس‌های خارجی، به ویژه عوامل اطلاعاتی سفارت بریتانیا در ایران داشت، این اطلاعات را به بیگانه انتقال دهد.

بخشی از فعالیت‌های جاسوسی و خیانت‌های این شاه‌مهره ام‌آی۶ در ایران، به این شرح است:

* تهیه نقشه و حتی قراردادهای برخی از پالایشگاه‌ها و پتروشیمی‌ها
* نقشه‌های میدان‌ها نفت و گاز و خطوط گازی سراسر کشور و انتقال آن به گروهک تروریستی منافقین برای انجام عملیات خرابکاری
* میزان پیشرفت کارها در پروژه‌ها، میدان‌ها و چاه‌های اکتشاف
* رصد مداوم فعالیت‌ها، پروژه‌ها و قراردادهای وزارت و شرکت نفت
* تمامی اخبار و اطلاعات مرتبط با صنعت نفت جمهوری اسلامی ایران
* تهیه چارت همه قسمت‌های وزارت نفت جمهوری اسلامی ایران، شرکت نفت و گاز و شرکت‌های تابعه که حتی تعدادی از این چارت‌ها مربوط به تغییرات آینده شرکت نفت و پیش‌بینی این تغییرات بوده است.

گزارش «سرپل نفتی» در بین کسانی که به عنوان رابطین و وابستگان این جاسوس کهنه‌کار انگلیس مطرح شدند، نامی آشنا برای اهالی صنعت نفت و انرژی هم به چشم می خورد که ظاهرا کمال فروغی از دوستان و همکاران نزدیک او بوده است: فریدون فشارکی

فریدون فشارکی، فردی شناخته شده در عرصه نفت و گاز در عرصه بین‌الملل و موسس و رییس هیات مدیره یک شرکت مشاوره امور انرژِی به نام اف جی ای است. او مشاور بسیاری از سازمان‌های دولتی شرکت‌های غربی، به ویژه در امور انرژی آسیا و غرب آسیا است و البته روابط نزدیک و عمیقی با بسیاری از دست‌اندرکاران وزارت نفت جمهوری اسلامی دارد. او یکی از دوستان و مشاوران نزدیک ژنرال کابینه آقای روحانی، مهندس بیژن زنگنه، است و تا پیش از این سالی یک بار برای دیدار با مسوولان رده بالای وزرات نفت، از جمله شخص زنگنه، و سایر فعالان حوزه انرژی به ایران سفر می کرد.

فریدون فشارکی، متولد ۱۳۲۶ در اصفهان، نواده ملا محمدحسین فشارکی، از علمای به نام اصفهان در عصر قاجار، در سال ۱۳۳۶ به اتفاق خانواده به تهران مهاجرت کرد. او دیپلم خود را در ۱۳۴۴ از دبیرستان اندیشه تهران(کالج دون یونسکو) دریافت کرد و برای تحصیل به انگلستان رفت. در انگلستان در دانشگاه‌های بورنموث و کاونتری دوره کارشناسی اقتصاد را گذراند و مدرک ارشد خود را از دانشگاه ساسکس گرفت. فشارکی مدرک پی‌اچ‌دی خود را از دانشگاه ساری انگلستان دریافت کرد و یک دوره فلوشیپ را هم در مرکز مطالعات خاورمیانه دانشگاه هاروارد گذراند (گفتنی است که این مرکز، یکی از منابع اصلی سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا برای جذب و آموزش جاسوس و کارشناس مرتبط با حوزه غرب آسیاست).

بر مبنای برخی گزارش ها، او دوست و مشاور شاپور بختیار، آخرین نخست وزیرعصر پهلوی بوده است.

او مقارن با انقلاب اسلامی ایران، به مرکز ایست - وست پیوست و تا ۲۰۱۳، محقق ارشد این مرکز در حوزه انرژی بود. در ۱۹۸۹، فشارکی به عنوان عضو شورای روابط خارجی آمریکا در نیویورک انتخاب شد که یکی از مراکز اصلی تعیین سیاست خارجی در ایالات متحده است.

او از ۱۹۹۱ عضو هیات مشاور بین‌الملل هلدینگ جِی ایکس، بزرگ‌ترین شرکت نفتی ژاپن بوده است. در ۱۹۹۳، رییس انجمن بین‌الملی اقتصاد انرژی و در ۱۹۹۵ به عنوان عضو ارشد انجمن آمریکایی اقتصاد انرژی انتخاب شد. در ۲۰۰۸، وزارت انرژی آمریکا این شهروند آمریکایی را به عنوان عضو شورای ملی نفت آمریکا برگزیده شد که در ۲۰۱۶ عضویت او تمدید شد.

او در همان سال ۲۰۱۶، به واسطه خدماتی که به بخش انرژی ایالات متحده انجام داد، جایزه اَدلمن-فرانکل را از انجمن اقتصادانرژی آمریکا دریافت کرد.

اما ارتباط فشارکی با تشکیلات نفت و انرژی ایران به چه صورت بوده است؟

۲۴ خرداد ۹۳، سالن همایش های صداوسیما، میزبان نشستی تحت نام «همایش انرژی غرب آسیا» بود که چند ده تن از فعالان شاخص اقتصادی، به ویژه در حوزه نفت و گاز، در آن حاضر بودند. به گزارش نشریه «تجارت فردا» (شماره ۹۱)، اکبر ترکان، جواد صالحی‌اصفهانی، عباس ملکی، نرسی قربان، علی شمس‌اردکانی، سیدمهدی حسینی، بنفشه کینوش، حامد قدوسی و بسیاری از دیگر صاحب‌نظران روابط بین‌الملل، اقتصاد و انرژی در این جلسه حضور داشتند.

بانی و دبیر این نشست، «عباس ملکی»، دیپلمات پیشین ایران و از فعالان شناخته شده حوزه انرژی در ایران و ایالات متحده بود. او که از قیمت‌گذاری نفت تا مشاوره به رئیس‌ بانک جهانی را تجربه کرده، سالیان طولانی معاون و مشاور وزارت خارجه بوده و همزمان به پژوهش و تدریس در دانشگاه پرداخته است.

عباس ملکی در سال‌های حضورش در ایالات متحده(تحت عنوان پژوهشگر دانشگاه ام‌آی‌تی)، روابط قابل تاملی با گروه‌های موسوم به لابی ایرانیان آمریکایی تبار، به ویژه شورای ایرانیان آمریکایی به ریاست هوشنگ امیراحمدی برقرار کرد که جای بررسی مجزا دارد. اما مهمان ویژه این مراسم که ظاهرا بسیاری از حاضران برای شنیدن سخنانش به همایش آمده بودند، کسی جز فریدون فشارکی نبود.

فشارکی سخنان خود را در آن همایش چنین آغاز کرد:" من چند سال است سخنرانی فارسی نکرده‌ام و چند سالی هم هست که سخنرانی مجانی انجام نداده‌ام." اما این را که چه طور او به زعم خود منّتی بر سر مهمانان آن مراسم گذاشت و هم به فارسی و هم مجانی صحبت کرد، خودش چنین توضیح داد: «ما همه عضو گروهی هستیم به اسم FOA ، یعنی Friends of Abbas

منظور از عباس هم البته کسی نبود جز عباس ملکی، بانی و دبیر همایش، که ارتباطات او و فشارکی از همان سال‌های حضور هر دو در ایالات متحده و همکاری مشترک با عناصری چون هوشنگ امیراحمدی (فردی مرموز با ارتباطات به شدت مشکوک که متاسفانه در دوران دولت نهم و به واسطه اسفندیار رحیم مشایی پایش به ایران باز شد) کلید خورد. فشارکی از اولین اعضای هیات مدیره «شورای ایرانیان آمریکایی»، و دوست مشترک امیراحمدی و عباس ملکی است.

آن هایی که هم فشارکی و هم امیراحمدی را از سال ها قبل از حضور او در همایش انرژی غرب آسیا می شناختند، به یاد داشتند که او در سال ۲۰۰۶، در جلسه سخنرانی تشکیلات امیراحمدی در آمریکا، هم به فارسی و هم مجانی صحبت کرد. عنوان ان جلسه که در ۲۸ جولای ۲۰۰۶ برگزار شد، «بحران انرژی هسته ای ایران» بود. متن سخنان فشارکی در آن جلسه در دسترس نیست، اما هوشنگ امیراحمدی، در سخنرانی خود، استراتژی اساسی پروژه نفوذ را به زبان بسیار ساده و صریح توضیح داد،

امری که از همان زمان سناریوی آن کلید خورد و جریان انحرافی به منفذی برای رخنه تبدیل شد. اما در سال های اخیر، آن چه که هوشنگ امیراحمدی، یازده سال پیش مطرح کرد، با شدت و تمرکز بیشتری در حال انجام است. به بخشی از سخنان دوست و همکار فریدون فشارکی در آن جلسه(با اندکی تغییر) توجه کنید:

"نگرانی خیلی از افراد در این جا آن است که در صورت رابطه با آمریکا، دیکتاتوری (لفظ امیراحمدی برای جمهوری اسلامی) ادامه پیدا خواهد کرد. حتی اگر دیکتاتوری ادامه پیدا کند، در نهایت به سمت دموکراسی (تسلیم به نظام سلطه) حرکت می کند و دیکتاتوری «آب می شود».

در تاریخ معاصر، کشوری نبود که بدون حضور آمریکا در آن، تحولات دمکراتیک در آن اتفاق افتاده باشد (او حکومت‌های کره جنوبی و آفریقای جنوبی را به عنوان نمونه خوب برای استحاله تدریجی جمهوری اسلامی معرفی می کند) این‌ها دیکتاتوری‌هایی بودند که (به واسطه حضور آمریکا در آن‌ها و رابطه با آمریکا ذوب شدند، بدون آن که سیستم آن‌ها از بین برود....تنها مشکل ما (اپوزیسیون) با دیکتاتوری ایران، مساله مذهب است.

رابطه با آمریکا، شرط لازم است برای گذار از دیکتاوری به دموکراسی و برای رسیدن به توسعه."

و البته همین امیراحمدی، که این چنین به صراحت منویات درونی خود را به زبان آورده بود، در ادوار گذشته چند بار برای ثبت نام در انتخابات ریاست جمهوری به ایران آمد و ثبت نام هم کرد!  

اما فریدون فشارکی، این عضو شاخص جریان امیراحمدی در آمریکا، در همان همایش انرژی غرب آسیا، در بخشی از صحبت هایش، فروش گاز ایران را به ثمن بخس و به مفت تئوریزه کرد:

"صادر کردن گاز از ایران به اروپا منطق اقتصادی ندارد. عمل آن از لحاظ تکنیکی قابل انجام است ولی امروز در اروپا قیمت گاز زیر هفت دلار در هر میلیون BTU است. این چه منطقی است که خط لوله کشیده شود و این همه راه طولانی به اروپا برود و به این قیمت فروخته شود؟ ایران در فروش گاز به ترکیه بدعادت شده است و فکر می‌کند بقیه دنیا هم این پول را می‌دهد. کسی این قیمت ۱۴ دلار در هر میلیون BTU را نمی‌دهد. ترک‌ها اولین موقعیتی که پیدا کنند، گاز ایران را با جای دیگر جایگزین می‌کنند."

و جالب و البته بسیار تلخ است که بدانید، همین منطق عجیب که از فروش گاز کشور به ترکیه با قیمت معقول ابراز ناراحتی می کند، در وزارت نفت دولت‌های یازدهم و دوازدهم هم خریدار داشت و عملی هم شد!

او در ادامه همین سخنان، در اشاره‌ای نه چندان پنهان، از بر هم خوردن قرارداد سراسر ضرر و خیانت بار کرسنت انتقاد کرد، با لحاظ این موضوع که او بارها در موقعیت‌های مختلف از قرارداد کرسنت و بانیان آن تمام قد دفاع کرده است:

"در دنیا اصطلاحی هست که می‌گویند نفت مثل نامزدبازی است و گاز مثل ازدواج. شما می‌توانید نفت را به یک کسی بفروشید و بعد که نظرتان عوض شد، به کس دیگری بفروشید. قراردادهای نفت، حداکثر یک‌ساله است و قرارداد طولانی‌مدت نداریم. ایران [در صادرات گاز] قراردادهای درازمدت امضا می‌کند و بعد که خوشش نیامد، به هم می‌زند. نمی‌شود این کار را کرد. وقتی قرارداد را امضا می‌کنید، باید خوب و بد را محترم بشمارید و جریمه‌اش را بدهید. الان قطر قراردادی برای فروش گاز به امارات به قیمت ۳/۱ دلار به مدت ۲۵ سال امضا کرده است. همان زمانی که قرارداد کرسنت امضا شد، این قرارداد هم امضا شد. الان هم قطری‌ها می‌گویند اشتباه کردیم، ولی نمی‌گویند به هم می‌زنیم. یک بار که به هم بزنید، دیگر کسی از شما گاز نمی‌خرد. باید در دنیا برای خود اعتبار نگه دارید."

او سپس بار دیگر در انتهای سخنش، ضمن آن که صادرات ال ان جی را برای ایران ناممکن خواند، بر ارزان فروشی گاز به کشورهای همسایه، به عنوان تنها راه فروش این ثروت ملی تاکید کرد. فشارکی که از قضاء یکی از زمینه های اصلی فعالیت شرکت او و پسرش(شهریار معروف به شاشا)کار در زمینه بازار رو به ترقی ال ان جی(گاز مایع که حمل و نقل آن را به نقاط دیگر دنیا با کشتی میسر می کند)است، در این سخنرانی کشورمان را از ورود به این بازار نهی می کند و از سوی دیگر، نسخه حراج کردن ثروت ملی را پیش روی دست‌اندرکاران صنعت نفت و گاز ما می گذارد:

"اگر ایران این کار را نکند(فروش ارزان گاز)، من مطمئنم که ال‌ان‌جی از آمریکا وارد امارات متحده عربی و کویت خواهد شد. الان در منطقه خلیج فارس، دو واردکننده ال‌ان‌جی داریم: دوبی و کویت. اعداد در کویت بالاتر خواهد رفت و ابوظبی که جزو امارات متحده عربی است، مستقلاً از طریق فجیره ال‌ان‌جی وارد خواهد کرد. اگر گاز از ایران بیاید، برای هر دو طرف اقتصادی‌تر است. منتها ایران باید از ‌نظر قیمت‌گذاری به صورت منطقی نگاه کند(یعنی مثل قرارداد کرسنت که مورد تایید فشارکی و همفکران اوست، دینامیت زیر ثروت ملی بگذاریم و به مفت بفروشیم)."

اما اثرات جاگیر شدن این نوع طرز فکر در مدیران نفتی ما چه‌گونه بوده است؟

در اوایل آبان سال جاری، نخستین قرارداد فروش گاز طبیعی مایع شده یا همان ال ان جی صادراتی، میان شرکت ملی نفت ایران و شرکت «ایفلینگ» نروژ منعقد شد.

مطابق با این قرارداد ۲۰ ساله، قرار است روزانه ۲.۳ میلیون متر مکعب گاز از پارس جنوبی با قیمتی حدود ۵۰% قیمت گاز صادراتی ایران به ترکیه به این شرکت نروژی تحویل داده شود.

رسانه‌ای شدن این قرارداد، سر و صدای زیادی در بین کارشناسان اقتصادی و نمایندگان مجلس برپا کرد. روزنامه کیهان در ۲ آذر ۹۶، چنین گزارش داد:

طرح سؤال از وزیر نفت درمورد فروش گاز به یک شرکت نروژی با قیمت نازل به هیئت‌رئیسه تقدیم شد و هیئت‌رئیسه نیز آن را برای بررسی بیشتر به کمیسیون انرژی ارجاع داد.

در خلاصه سؤال حسینعلی حاجی دلیگانی آمده است: چرا قرارداد فروش گاز طبیعی کشور را به ثمن بخس و برخلاف منافع ملی با شرکت IFLNG نروژ منعقد گردید؟

نماینده شاهین‌شهر در گفت‌وگو با فارس جزئیات بیشتری ارائه کرده و گفت: ‌اخیرا وزارت نفت قرارداد فروش گاز طبیعی به نروژ را امضا کرده که در آن رعایت مصالح ملی صورت نگرفته است.

وی افزود:

"در این قرارداد که مدت آن نیز ۲۰ سال است گاز طبیعی در هر متر مکعب بین ۸ تا ۱۲ سنت به طرف نروژی فروخته می‌شود و این در حالی است که طبق گفته وزیر نفت هزینه تمام شده تولید هر مترمکعب گاز طبیعی در داخل کشور ۱۴ تا ۱۵ سنت است. از سوی دیگر میزان فروش گاز طبیعی در این قرارداد به طرف نروژی بسیار کمتر از قرارداد فروش گاز به کشور ترکیه است."

این عضو کمیسیون برنامه بودجه و محاسبات مجلس اظهار داشت:

"بر اساس این قرارداد گاز طبیعی از پالایشگاه هفتم پارس جنوبی در اختیار کشتی‌هایی که تکنولوژی تبدیل گاز طبیعی به گاز LNG را دارند قرار می‌گیرد و پس از تبدیل به گاز مایع LNG برای فروش به بازارهای شرق آسیا منتقل می‌شود.

حاجی‌دلیگانی خاطرنشان کرد:

" این انتقال گاز LNG برای فروش به بازارهای شرق آسیا در حالی است که ما سهمی در فروش گاز LNG در بازارهای شرق آسیا نداریم و تنها هزینه گاز طبیعی خود را از نروژ دریافت می‌کنیم و درآمدهای حاصل از فروش گاز LNG در این قرارداد متعلق به کشور نروژ است .نکته جالب‌تر اینجاست که ما با وجود اینکه سهمی از فروش گاز LNG در بازارهای شرق آسیا نداریم اما وزارت نفت متقبل شده تا هزینه حمل‌ونقل گاز مایع توسط کشتی‌ها به شرق آسیا را پرداخت کند."

عضو کمیسیون برنامه بودجه و محاسبات مجلس اظهار داشت: از سوی دیگر در این قرارداد خام فروشی صورت گرفته و گاز طبیعی بدون هیچ ارزش افزوده‌ای به طرف خارجی فروخته می‌شود.

نکته جالب و قابل تامل این که بیژن زنگنه در توجیه فروش گاز به نصف قیمت قرارداد با ترکیه به نروژ چنین گفت:

"اگر بخواهیم به قیمتی که به ترکیه گاز فروختیم در بقیه موارد عمل کنیم باید بنشینیم تا گازمان به فروش برسد. این درست مثل کسی است که چهار دختر داشته و یکی را پسر شاه به عقد خود درآورده، حالا اگر بخواهد برای سه دختر دیگر هم همین اتفاق بیافتد حتما دخترها بی‌شوهر باقی می مانند."

طنین صحبت‌های فریدون فشارکی در همایش فوق الذکر که"ایرانی ها به خاطر قرارداد با ترکیه، بدعادت شده‌اند" را کاملا می توان در این استدلال آقای وزیر دید.

شاید ذکر این نکته برای روشن کردن جنس نفوذ فشارکی بر صنعت نفت کشور خالی از لطف نباشد. پایگاه خبری «پیک نفت»، در ۲۲ مهر ۹۴، گزارشی با این عنوان منتشر کرد: «سخنران کلیدی کنفرانس نفت و نیرو/پروژه «نفوذ آمریکایی» از کلوپ نفت و نیرو آغاز می شود»

در این گزارش می خوانیم:

" با نگاهی به فهرست سخنرانان کلیدی کنفرانس نفت و نیرو در هفته آینده تهران نام فریدون فشارکی به عنوان رییس هیات مدیره شرکت FACT Energy خودنمایی می کند و این در حالی است که کارنامه سوابق این فرد می تواند زنگ خطری برای کلید خوردن پروژه نفوذ آمریکایی در اقتصاد ایران باشد."

این گزارش سپس با ذکر سوابق اجمالی فشارکی و کارنامه او در خدمت به وزارت انرژی ایالات متحده، چنین ادامه می دهد:

"اگر نگاهی دقیقتر به روابط بنیانگذار شورای ایرانیان آمریکا با عوامل ضد انقلاب انداخته شود، ماهیت اصلی این شورا نیز چیزی غیر از نایاک و اهدافی جز ایجاد کودتای مخملی و جاسوسی در کشور را دنبال نمی‌کند، فریدون فشارکی در شورای AIC وظیفه خطیر تحلیل اقتصاد نفتی ایران و تهیه طرح های مربوط به آن را بر عهده دارد به همین دلیل این چهره اقتصادی یکی از میهمانان بلندپایه برنامه های اقتصادی شبکه تلویزیونی ضدانقلاب صدای آمریکاست.

 فشارکی در حال حاضر به جز فعالیت های مربوط به این شورا ،عضو تیم مشاوران وزیر انرژی ایالات متحده آمریکا است و همچنین رئیس هیئت مدیره شرکت FACTS Global Energy است.

حضور فریدون فشارکی در  جمع سخنرانان کلیدی کنگره نفت و نیرو  به دعوت کلوپی که همگی اعضای هیات مدیره آن از ارادتمندان ویژه وزیر نفت ایران هستند باعث تعجب شده است و این گمان را تقویت کرده است که پروژه نفوذ امریکایی که رهبری معظم انقلاب نیز در هفته ها و ماه های اخیر بارها نسبت به آن هشدار داده اند از طریق این کلوپ و با دعوت از چهره ای با این سابقه درخشان! استارت خورده است."

درباره باشگاه «نفت و نیرو»، که به نوعی به اتاق فکر پنهان وزارت نفت دولت روحانی تبدیل شده، بهتر است به این بخش از نامه چهار نماینده مجلس نهم (زاکانی، توکلی، نجابت، امیرآبادی) به حسن روحانی در ۴ اسفند ۹۴ دقت کنید:

"آیا اطلاع دارید که قراردادهای جدید نفتی توسط کدام شبکه و افراد فعال در فعالیتهای غیرشفاف اقتصادی کشور در حال پیگیری است؟ چرا مشروح مذاکرات قراردادهای نفتی و متن فارسی آنها را برای مردم منتشر نمی‌کنید؟ آیا می‌دانید این قراردادها برخلاف قانون اساسی و سیاست‌های کلان ابلاغی و قوانین موجود؛ ملت ایران را از سرمایه‌های خود محروم کرده و کشور را برای دهها سال وابسته می‌نماید؟ آیا آگاهی دارید که اطرافیان جنابعالی بویژه وزیر محترم نفت در تاسیس باشگاه نفت و نیرو بناست بعنوان قیّم مردم، مالک نفت و گاز کشور شده تا هرکس در آینده در دولت و مجلس بود تابع باندهای قدرت و ثروت شوند؟ نقش آقای سیروس ناصری را در این صورت قراردادهای تنظیمی که در گذشته متهم دریافت رشوه پانصد هزار دلاری در پرونده اورینتال کیش بوده و سال‌ها از ایران متواری بود را می‌دانید؟"

و آن چه که در این میان جلب نظر می کند این که، وقتی به پایگاه اینترنتی این باشگاه مراجعه می کنید، در بخش «درباره اعضاء»، هیچ داده ای وجود ندارد و این پیام داده می شود که «متاسفانه شما به این بخش دسترسی ندارید.»

اما فریدون فشارکی که این اندازه مشاوره‌ها و دیدگاه‌هایش در صنعت نفت و گاز ما نفوذ پیدا کرده، چند سال قبل، سندی ثبت شده از خط و ربط حقیقی خویش، و این که زیر کدام پرچم خدمت می کند، به جای گذاشت.

در ۱۸ مرداد ۹۱، فریدون فشارکی (به همراه بیژن کیان و مهرداد عمادی) مهمان سیامک دهقانپور در برنامه «افق» بخش فارسی صدای آمریکا شد تا درباره «تحریم‌های ایران؛ نقایص و راه‌های گریز» صحبت کند.

در همان ابتدای برنامه، مجری خطاب به فشارکی می گوید:

" شما این هفته دیدارهایی با مقامات وزارت خارجه و وزارت انرژی، در واقع مدیرکل وزارت انرژی، ایالات متحده داشتید. فردا هم درباره «تاثیر تحریم‌ها بر صنعت نفت و گاز ایران» در مرکز مطالعات راهبردی و بین‌المللی، که خودتان عضو هیات مدیره آن هستید، سخنرانی دارید."

در این برنامه، فریدون فشارکی، بخش‌هایی از گزارش تفصیلی خود را درباره تاثیر تحریم‌ها بر نفت و گاز ایران و نقایص تحریم‌ها از منظر راه‌های فرار ایران از تحریم، که بنا بود فردای آن روز در سخنرانی خود در مرکز مطالعات راهبردی و بین المللی ارایه دهد، مطرح می نماید.

به عبارت دیگر، در این برنامه به صراحت و روشنی معلوم شد که «فریدون فشارکی»، دوست آقای زنگنه و مشاور ارشد وزارت نفت جمهوری اسلامی، هم طرف مشورت اصلی وزارت خارجه و وزارت انرژی آمریکا در وضع تحریم‌های سنگین بر بخش نفت و گاز ما بوده، و هم گزارش تفصیلی خود را در این زمینه در اندیشکده‌های آمریکایی ارایه می داده است!

امروز دیگر معلوم شده که قطعا یکی از منابع اصلی فشارکی در مشورت‌های تحریمی او به مقامات آمریکایی، همان دوست و همکار نزدیک او، کمال فروغی بوده است که تا اندرونی وزارت نفت ما نفوذ کرده بود و خدا می داند که فشارکی و اربابان او، چه اندازه منبع و مخبر و جاسوس در صنعت نفت ما دارند.

و همین جناب دکتر فریدون فشارکی، در ۶ شهریور ۹۲، بار دیگر حضوری ضبط شده در برنامه «افق» صدای آمریکا پیدا کرد تا به این سوال برنامه جواب دهد:«آیا وزیر نفت می تواند نفوذ سپاه را در بخش نفت و گاز کم کند؟»

او در جواب این سوال سیامک دهقانپور که «آیا بیژن زنگنه می خواهد یا می تواند در برابر نفوذ سپاه  بایستد؟» گفت:

" من فکر می کنم که ایشان سعی خواهد کرد که رشد و نفوذ جدیدی از طرف سپاه در کارهای جدید وزارت نفت انجام نگیرد و سعی کند قسمت‌هایی را که سپاه در آن است، بهره وری و کارایی بیشتری داشته باشند... در حال حاضر این قدر در صنعت نفت خرابکاری شده که آقای زنگنه با جمع کردن و تمیز کردنف می تواند یک مقدار زیادی این کارایی را بالا ببرد."

و البته به احتمال قوی، منظور از «خرابکاری» در تیم قبل از زنگنه در بیان فشارکی، بیرون راندن عوامل قرارداد فاجعه بار و ضدملی کرسنت در دوران وزارت نوذری و قاسمی از بدنه وزارت نفت و همچنین سپردن بخش‌های معطل مانده پارس جنوبی(در پی خروج ناجوانمردانه شرکت‌های غربی با شروع دتحریم‌ها) به قرارگاه خاتم سپاه بود.

فشارکی سپس در ادامه صحبت‌های خود، اصطلاحا یک «رپرتاژ آگهی» تمام‌عیار برای «دوست» خود، بیژن زنگنه ارایه می دهد و باز در قبال کرسنت از او دفاع می کند:

" آقای زنگنه به نظر من بهترین وزیر نفتی است که ایران داشته، چه قبل و چه بعد از انقلاب. ایشان مدیر قابلی است و هم امور فنی را خوب بلد است و هم امور اقتصادی و حرفه‌ای است....تغییرات خوبی داده و در حال برگرداندن مدیران خوبی است که سابقا بوده‌اند. آوردن آقایان قمصری، کاظم‌زاده اردبیلی، آقای ترکان و تعداد زیادی از مدیران قابلی که واقعا شناخته شده هستند و اهمیت بین المللی دارند. این‌ها در صنعت نفت تغییرات اساسی ایجاد خواهند کرد. یعنی یک نفر آدم متخصص در ایران نیست که به زنگنه ایراد بگیرد و این ایرادهایی هم که گرفته می شد، سیاسی بود و حرف‌های غلطی درباره نقش ایشان در کرسنت گفته شد که اصلا ربطی به ایشان ندارد."

فشارکی در بین مدیران به زعم او «خوبی» که زنگنه به وزارت نفت بازگردانده، به طور مشخص به حسین کاظم‌زاده اردبیلی اشاره می کند که از متهمان اصلی پرونده کرسنت است و در زمان وزارت نوذری مجبور به استعفاء شده و بعد در دوران زنگنه با سلام و صلوات به کرسی نمایندگی ایران در اپک منصوب شد. کاظم زاده یکی از مدیران دخیل در پرونده خیانت‌بار کرسنت بود که توسط زنگنه به کار برگشتند و از متهمان دیگر پرونده کرسنت می توان به سیدمهدی میرمعزی اشاره کرد که علاوه بر داشتن مقام در وزارتخانه تحت امر زنگنه، عضو هیات امنای باشگاه «نفت و نیرو» هم هست.